Wyzwania… Na mnie przychodzą od czasu do czasu.

Jesteśmy lepiej lub gorzej na nie przygotowani. Można by bawić się w wyliczanie powodów, dlaczego jesteśmy gotowi bądź nie, stanąć twarzą w twarz z wyzwaniami.

Najczęstszą przyczyną nieprzygotowania na wyzwania, jest strach przed nieznanym… Czegoś nie wiem? Czegoś nie znam? Czegoś się boję?

Psychologia nazywa to „lękami przed…”

*****************************

Kolejny raz wraca lęk… Kolejny raz otwiera się ta „szufladka”, którą uważałem za zamkniętą… „zaspawaną…”

A jednak jakaś moc ją otwiera…

W Księdze Apokalipsy czytamy o Księdze, „…której nie mógł nikt – na niebie ani na ziemi, ani pod ziemią – otworzyć ani na nią patrzeć…” I płakał nad tym Św. Jan Ewangelista… (Ap 5,3n). Skoro, biblijnie rzecz biorąc, tylko Baranek może otworzyć „nieotwieralne” (Ap 6,1nn), to dlaczego ON to otwiera…?? Dlaczego chce, bym wrócił i stawił czoła „lękom”? (mówię „lęki” – w liczbie mnogiej – bo czasem myślę, że moje lęki mają na imię „legion…”, jest ich tak wiele).

Czy jestem w stanie stawić czoła „legionom”? Myślę, że z Bożą pomocą, tak… Ale chyba przed walką powinienem poznać nie tylko imię lęków, ale przede wszystkim owe lęki – ilekolwiek by ich nie było…

Przywódcą mojego „legionu” jest „(nie)odpowiedzialność” (czytaj: lęk przed odpowiedzialnością). Czasami atakuje mnie malutkimi bitwami, potyczkami… Ale raz na jakiś czas (średnio co dwa lata) wytacza ciężką artylerię przeciwko mnie „samemu…”

Ponownie (po dwuletniej przerwie) widzę oręż wytoczony pod okna mych oczu… Kolejny termin bitwy… walki… wojny… wyznaczony… (wtorek, 8 maja 2018; godzina 21.26).

*********************************

I tylko pozazdrościć wielkiej jak górzysty masyw wiary tym, którzy mnie na tę walkę samego zostawiają… Wiedzą o wielkiej odpowiedzialności, a jednak ryzykują mnie tu zostawić… Wiedzą, o moich słabościach, a jednak wyjeżdżają wraz ze swą mocą (doświadczeniem, dojrzałością, mądrością…) Wiedzą o moich niezliczonych błędach z poprzednich „bitew, wojen”, których skutki musieli niejednokrotnie naprawiać… a jednak opuszczają teren walki…

I tej wiary im zazdroszczę… Bo jak inaczej nazwać te pozostawianie mnie na polu walki, jeśli nie silną wiarą, zdolną góry przenosić…

Ale co w przypadku, gdy góry są „uparte…” i nie chcą się dać przenieść na wyższe etapy…? Co, jeśli góry wciąż się trzęsą w posadach – nie żeby już były przenoszone, ale z trwogi wytrzęsione w uparciu swoim…?

Panie! Przymnóż nam wiary! Daj mi wiarę, podobną tym, którzy mnie tu w polu walki samego zostawiają… Bo nie będzie się do kogo odwołać… Nie będzie przed kim przemilczeć popełnionych błędów… Nie będzie komu tych błędów naprawić… 107 długich dni… Odliczanie czas zacząć…

Jezu, ufam Tobie! – czy te słowa wystarczą? Skoro wiary nie starcza…?!

Królowo Różańca Świętego z Pompejów! – módl się za nami.

Jest czwartek, 12 kwietnia 2018, kolejne cotygodniowe spotkanie z młodzieżą w Kolegium Pielęgniarskim na terenie parafii… (mimo, że nie zawsze udaje nam się tam dotrzeć, młodzież spotyka się regularnie).

Pieśń… Modlitwa… Przywitanie… Zwyczajne procedury…

Wreszcie młody mężczyzna podaje wersety Pisma Świętego, które wybrał na ten wieczór (jest 18.02) na tzw. Dzielenie się Słowem: Łukasz 5,4-5: Gdy Jezus przestał mówić, rzekł do Szymona: «Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!» A Szymon odpowiedział: «Mistrzu, całą noc pracowaliśmy i nic nie ułowiliśmy. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci». Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać.

Po chwili ciszy, nieśmiało pojawiają się krótkie wypowiedzi… Przeważają tematy: Wiara… Posłuszeństwo… Pięknie potrafią łączyć tekst Ewangelii z tekstami Starego Testamentu: Józef Egipski… Król Dawid… Jonasz… Nie tak widzimy, jak Bóg widzi…

Wsłuchiwałem się z uwagą w ich wypowiedzi… Jak pięknie potrafią się wzajemnie ubogacać…

Na koniec, poproszony o komentarz, podzieliłem się doświadczeniem z wczoraj…

Odwiedziny Chorych…

Po długiej przerwie, spowodowanej obfitszą w tym roku porą deszczową, odwiedzamy Chorych w parafii… Wraz z Księdzem Proboszczem w kilka dni odwiedzamy po kilkanaście chorych osób każdy. Tego dnia (środa, 11 kwietnia) miałem odwiedzić chorych w dwóch wspólnotach: pięć osób we Św. Agnieszki i sześć osób we Św. Matki Teresy z Kalkuty[1].

Zabrałem Komunię Świętą z kościoła w głównej parafii, gdyż na filii nie ma jeszcze tabernakulum i o godzinie 8.09 ruszyłem uzbrojony w „four-by-four”. Po przyjeździe na filię, znalazłem czekającego na lidera Wspólnoty Św. Agnieszki; liderów Wspólnoty Św. Teresy ani widu, ani słychu…[2] Ciśnienie nie podskoczyło (zazwyczaj mam poniżej normy…), ale nerw zadrgał… A zadrgał kolejną przygrywką jeszcze wyższym tonem, gdy lider wspólnoty Św. Agnieszki zakomunikował, że będzie jakieś dodatkowe pięć osób… Nic tylko… wybrać numer telefonu do liderów ze Św. Teresy – „nie spodziewajcie się mnie wcześniej niż po godzinie 11.07…”

Po dotarciu na miejsce dołączył do nas jeszcze jeden lider ze Św. Agnieszki… Już mieliśmy ruszać, gdy… kolejnym, wyższym tonem, szarpnął nerw… zorientowałem się, że nie mam ze sobą żadnego rytuału do prowadzenia modlitw u chorych… ☹. Jednego byłem pewny, że nawet jakbym znał 79% modlitw po angielsku, to na nic to, bo tu potrzeba 79% Chi-Nyanja i 14% Chi-bemba… i 7% migania 😉. Co robić? Pozostało wskoczyć do parafialnego „4×4” i wrócić około 5,5 km do parafii… I tylko pytanie, czy nerw ma jeszcze w swej skali jakąś wyższą nutę…? No ale nie byłem aż taki ciekawy, by to sprawdzić… W ciszy jechaliśmy do parafii… zabrałem zapomnianą rzecz z domu i tą samą drogą ruszyliśmy do Św. Agnieszki…

Tuż po wjechaniu na główną drogę, dostrzegłem machającą na nas kobietę. Była to kobieta ze Św. Teresy. Zamieniliśmy słowo… i uzgodniliśmy, że odwiedziny chorych przesuniemy na kolejny dzień… A co tam…

No a czas uciekał – bo on zawsze ma swoje równe tempo: „sześćdziesiąt minut na godzinę”. Jechaliśmy dalej, gdy po chwili odezwał się jeden z towarzyszących mi panów: „No i widzisz Father, dzięki temu, że zapomniałeś modlitewnika udało się załatwić sprawę przeplanowania programu odwiedzin…” Ja przemilczałem… Bóg się zapewne uśmiechnął… A nerw – nie wszedł na wyższy dźwięk… 😊.

Odwiedziliśmy tego dnia jedenaście chorych osób, z czego dziesięć przyjęło sakrament Namaszczenia Chorych… Wróciłem do domu o 13.28, zjadłem obiad (smaczny kawałek smażonego krokodyla z frytkami i impwa[3]) i pobiegłem na dyżur do biura parafialnego… (Ksiądz Proboszcz wciąż jeszcze odwiedzał chorych u Św. Weroniki).

I jak zakończyć…?

Jezus – syn stolarza – mówi do zawodowych rybaków „zarzućcie sieci na połów” – nic to, że próbowali łowić profesjonalnie całej minionej nocy… I profesjonalista Rybak na słowo Syna Stolarza zarzuca sieci…

Na zdjęciu platforma do połowy małych rybek „kapenta” na zalewie Kariba w Siavonga.

Dziś dziękuję Bogu, że mogłem bez pośpiechu i na niskich tonach odwiedzić chore osoby… A u Św. Teresy odwiedzimy chorych we wtorek, po niedzieli… Bo dziś (czwartek, 12 kwietnia) o godzinie 10.00 przypadł pogrzeb ☹, który i tak się nie odbył… bo rodzina zmarłej na raka Tereziny, po dotarciu do przyszpitalnej kostnicy po odbiór ciała zdecydowała, że pojadą stamtąd prosto na cmentarz… Oddelegowałem jednego z liderów do „odprawienia” modlitw na cmentarzu, a sam zająłem się innymi sprawami parafialnymi…

A na koniec dnia kolejne „zadziwienie” – jutro (piątek, 13 kwietnia) miałem być „na dywaniku” u dziekana… Ale i u Dziekana pojawiły się dwa pogrzeby… Tutaj pewnie Pan Bóg się nie śmieje…

Life goes on…

I tak to perfekcyjne plany Misio-nasz’a zderzają się z planami Wszechmocnego…

Gdy to piszę, w słuchawkach leci piosenka wszechczasów „Dziwny jest ten świat”…

Nie ma mocnych: Dziwny jest ten świat…

Przedziwny jest ten Pan Bóg…

Dziwak ze mnie będzie… Dopóki „…nienawiści nie zniszczę w sobie…” i spróbuję dołączyć do ludzi …dobrej woli…, których według Śp. Czesia Niemena, …jest więcej…

*************************

Panie, Ty Jeden wiesz, jak bardzo mój perfekcjonizm (moje „rybactwo”) przeszkadza Tobie we mnie… Razem z pychą i pogardą, ograniczają działanie ŁASKI, którą chcesz, bym zaniósł do Serca w Potrzebie…

Zabierz to ze mnie… wyrwij… nawet gdybym chciał się trzymać rękami i nogami…

[1] Parafie/Misje w Afryce podzielone są na tzw. „Małe Wspólnoty Chrześcijańskie” (Small Christian Communities) – nie powinna taka wspólnota przekraczać 30/40 rodzin. Wspólnoty te mają Świętego Patrona/Patronkę; mają swoich liderów wybieranych na okres trzech lat (wg obowiązujących zasad w Archidiecezji Lusaka). W liturgiczne wspomnienie Patrona mają swój „Odpust” – najczęściej Msza sprawowana jest na terenie Wspólnoty – czyli w domu jednej z rodzin (najczęściej jednak pod gołym niebem, albo drzewem). Na głównej parafii mamy dziesięć wspólnot, na filii – osiem.

[2] Filia Św. Jana Pawła leży na terenie jednej z największych, a zarazem najbiedniejszych dzielnic stolicy. Bez liderów wspólnot nie jestem w stanie się tam poruszać… gruntowe drogi i dróżki między domami są często jak labirynt.

[3] IMPWA (czytaj: impła) taka mała odmiana bakłażana z parafialnego ogródka – goryczkowa i cierpka w smaku.

Pan Kowalski, menadżer w dużej firmie, został przeniesiony do innego oddziału firmy w innej części kraju. Pierwszego dnia, wyszedłszy przed biuro w nowym miejscu pracy, spostrzegł młodego człowieka stojącego bez zajęcia na placu przed biurem…

„Ile pan zarabia na miesiąc?„, zapytał Kowalski zdenerwowanym głosem. „1,500,- złotych„, odpowiedział trochę zszokowany młody człowiek.

Kowalski podszedł do swego samochodu, wyjął 7500,- złotych i wróciwszy do młodego człowieka wręczył mu całą sumę… „Oto twoja wypłata za pięć miesięcy… I proszę mi się tu więcej nie pokazywać! Nie będę tolerował lenistwa i ignorancji!!”

Młody człowiek przyjął pieniądze bez słowa i wyszedł poza teren zakładu. Pan Kowalski spostrzegł ochroniarza przy bramie, podszedł i zapytał: „Kim jest ten młody człowiek? Na jakim stanowisku pracował?” „On tu nie pracuje – odpowiedział pan z ochrony – on dostarczył pizzę, którą zamówił jeden z księgowych…”

********************

Taką edukacyjną historyjką rozpoczęło się kazanie w Niedzielę Wielkanocną, wygłoszone przez Diakona Viktora Chibwe w parafii na Makeni, na Mszy, którą sprawowałem (nazwiska i kwoty zmienione na rzecz polskiego czytelnika).

Ta historia była skierowana do mnie osobiście… Choć zapewne sam Diakon nie miał o tym zielonego pojęcia… Ja jednak odebrałem to jako Słowo od Pana. Uważniej niż zwykle wsłuchiwałem się w kazanie, tym bardziej, że w 89% było w języku angielskim… (było o cierpliwości, o nieocenianiu człowieka czy sytuacji w emocjach itp.).

Dwa dni wcześniej, w Wielki Piątek, po raz kolejny moja (nie)cierpliwość pokazała, co potrafi… Od rana zabiegałem się i nie umiałem wyhamować… Około 10.00 rano, przyszedł pan z córką, która nie została dopuszczona do Pierwszej Komunii Świętej (w parafii Makeni praktykujemy Pierwszą Komunię Świętą w Wielki Czwartek podczas uroczystości Wieczerzy Pańskiej). Rozmowa, która była po części egzaminem, po części katechezą, trwała ponad dwie i pół godziny. Po powrocie z biura parafialnego do domu, czekało mnie zadanie skopiowania broszurki z Nowenną do Bożego Miłosierdzia (około 500 kopii) … W pośpiechu „zniszczyłem” 100 kopii, kopiując na dwóch stronach tę samą część nowenny… Potem już tylko kilkanaście minut zostało na przygotowanie innych rzeczy przed nabożeństwem Męki Pańskiej…

W zakrystii znalazłem, a raczej nie znalazłem, nie przygotowane, co byłoby potrzebne do sprawowania Nabożeństwa… W kościele, z dość dużym opóźnieniem rozpoczęło się, przygotowane przez młodzież, przedstawienie Męki Pańskiej… zacząłem przygotowywać wszelkie paramenta i układać je w wyznaczonych na ten cel miejscach… co chwila przypominając sobie co jeszcze pozostało…

Wreszcie, gdy zakończyło się przedstawienie Męki Pańskiej (po którym przy drzwiach zakrystii pozostała wielka plama ketchupu i unoszący się mdlący zapach tegoż to artykułu spożywczego), ministranci zostali przeze mnie „wyproszeni” z zakrystii, gdyż „potrzebowałem ich przecież wcześniej, gdy trzeba było przygotować do nabożeństwa”… Na szczęście (dla mnie), jeden z członków parafialnej Rady Liturgicznej, stwierdzając, że będzie nie wyglądało dobrze, gdy będę próbował ogarnąć całe nabożeństwo samemu, wymusił na mnie, bym pozwolił ministrantom asystować…

Nabożeństwo przebiegło w należytym porządku, w należnej atmosferze… Choć w sercu był… SMUTEK, że po raz kolejny dałem upust pysze i egoizmowi…

I na nic zda się powtarzanie, nawet najpiękniejszych słów modlitwy, kiedy pycha zamyka serce na Bożą łaskę, a perfekcjonizm stawia cię wyżej od innych… co gorsza wyżej od Boga… 😦 Nawet jeśli to jest modlitwa ulubionego świętego Tomasza Morusa (napisana po ogłoszeniu wyroku śmierci):

„Wszechmogący Boże, zabierz ode mnie wszelkie pyszne myśli, wszelkie pragnienia mojej własnej chwały, wszelką zazdrość, wszelką chciwość, obżarstwo, lenistwo i lubieżność, wszelkie uczucia gniewu, wszelką żądzę zemsty, wszelkie pragnienie albo radość z nieszczęścia innych, wszelką przyjemność z doprowadzania ich do złości i gniewu, wszelkie zadowolenie z zarzutów lub ze znieważania kogokolwiek będącego w nieszczęściu i niedoli. A we wszystkich moich czynach i we wszystkich moich słowach, i we wszystkich moich myślach obdarz mnie, dobry Boże, sercem pokornym, skromnym, cichym, zgodnym, cierpliwym, miłosiernym, łaskawym, czułym i litościwym, tak abym zakosztował Ducha Świętego. Daj mi, dobry Boże, prawdziwą wiarę, mocną nadzieję i żarliwą miłość; taką miłość do Ciebie, dobry Boże, która przewyższałaby nieporównanie miłość siebie samego, abym nie kochał niczego, co mogłoby Ci się nie podobać, lecz wszystko co kocham, abym kochał w Tobie”.

Panie, daj mi cierpliwość! Ale daj mi natychmiast…